Eerst was er de stress over wel of niet. Toen koos ze van wel dus kwamen we aan part 2: de stress over dé jurk. Ik wist meteen wat ik niet wou: een jurk van de winkel. Dus dat werd zelf maken met alle daarbij horende stresstoestanden. Ik had als proef al de fairy tale dress van Oliver +S gemaakt. Heerlijke patronen met een garantie op een geslaagd project. Maar helaas,… dat model staat mijn dochter niet. Ze heeft voor haar acht jaren al echt heup en poep en taille, de reguliere kinderpatronen zijn gemaakt op panlatten dus voor ons niet bruikbaar. Zelfde probleem met gekochte kleding trouwens, dat staat niet.
Menig tip heb ik gekregen maar ik wou originaliteit en niet van: “och kijk, een modelleke uit dat boek van die bekende blogster*.” Uiteindelijk probeerde ik een patroon van Mc Calls, den M6238, een easy sewing. Zou ook uit zo’n boek kunnen komen trouwens want zo’n jurk is heel simpel van patroon. Met een beetje kunde teken je dat gewoon zelf maar ik heb die kunde vooralsnog niet. Gezien Amerikaanse maten beter aansluiten bij die van de dochter gebruikte ik de Mc Call’s om een proefjurk te maken. Eerst was het kiezen welke versie,… zonder mouwen of met kapmouwen mét of zonder strikjes,… Ik ging voor de mouwloze versie.
Dan het in mekaar zetten, de uitleg bij die patronen is niet zoals bij een Oliver +s patroon maar ook niet zo chinees als bij die van pakweg Ottobre of Knippie maar mits wat gezond naaiverstand krijgt ge dat wel in mekaar. Alleen op de continuous lap heb ik moeten nadenken. Nadien vond ik in mijn Burda handboek dat wij dat een polosluiting noemen. Een soort split dus aan het rokgedeelte. Ik heb dat daar naar eigen goeddunken op gezet en dat sloot wel aan bij het knoopgedeelte maar ik zit dan toch nog ergens op sukkel met het knoopgedeelte van het lijfje. Ik kan het dichtknopen maar de beide helften zijn afgewerkt niet symetrisch, geen idee of dat de bedoeling is. Klinkt Chinees zeker? ‘k Weet dat het moeilijk is als ge niet in ’t patroon zit. 🙂
Ik koos voor de afwerking met de strikjes maar liet dat strikje uiteindelijk toch nog achterwege omdat het zo’n bobbel gaf onder de bolero die ze erover zou dragen. Ook de strook tule op de onderrok liet ik achterwege.
En nu bedenk ik bij mezelf dat ik de striklinten achteraan beter zou wegnemen en in de plaats een schoon ceintuurke zou kopen om de taille te accentueren.
Maar infeite moet ik me daar zo druk niet in maken,… want dit was maar een PROEF-versie. 🙂 De echte jurk is intussen ook al zo goed als af mét strookje tule op de onderrok wat toch echt wel een ander effect geeft. En de stof,… zalige stof! Ik wou absoluut géén designerstofke om “hebt ge die in hare Kokka gezien*” te vermijden en ging bij onze plaatselijke stofhandelaar Pauli achter een communiestof. Ze stopten me daar een baal toe uit Firenze,… geborduurde ecru. Ze heeft hier twee maanden gelegen en telkens ik ze zag dacht ik: wat een schoon tafelkleed, maar ik zweer u dat eens in jurkvorm gegoten dat prachtig geworden is. Maar ik kan ze helaas nog niet laten zien dus zwijg ik nog even.
Wel toon ik u de proefversie met kind zonder kop want ik heb het niet zo voor mijn kinderen op het wereldwijdeweb. Zodus de foto’s zijn slecht maar ja,… ’t is maar dat ge een gedacht krijgt over wat ik hier allemaal staan broebelen heb. Ik dacht het kleed overigens nog fors in te korten maar Nele vond dat ik voor zulk een gebeurtenis gerust mocht gaan voor wat luxelengte. Luxelengte geeft met een luxedraai een luxelampenkap, alstublieft. 🙂
PS: schoenen dat is stress voor part 3, en omdat winterlaarzen daar niet echt elegant onder staan heb ik ze weg gelaten.
*Ik ben een moeilijk mens, 'k weet het.
h AN dgemaakt 