Eentje met luxelengte

Eerst was er de stress over wel of niet. Toen koos ze van wel dus kwamen we aan part 2: de stress over dé jurk. Ik wist meteen wat ik niet wou: een jurk van de winkel. Dus dat werd zelf maken met alle daarbij horende stresstoestanden. Ik had als proef al de fairy tale dress van Oliver +S gemaakt. Heerlijke patronen met een garantie op een geslaagd project. Maar helaas,… dat model staat mijn dochter niet. Ze heeft voor haar acht jaren al echt heup en poep en taille, de reguliere kinderpatronen zijn gemaakt op panlatten dus voor ons niet bruikbaar. Zelfde probleem met gekochte kleding trouwens, dat staat niet.

Menig tip heb ik gekregen maar ik wou originaliteit en niet van: “och kijk, een modelleke uit dat boek van die bekende blogster*.” Uiteindelijk probeerde ik een patroon van Mc Calls, den M6238, een easy sewing. Zou ook uit zo’n boek kunnen komen trouwens want zo’n jurk is heel simpel van patroon. Met een beetje kunde teken je dat gewoon zelf maar ik heb die kunde vooralsnog niet. Gezien Amerikaanse maten beter aansluiten bij die van de dochter  gebruikte ik de Mc Call’s om een proefjurk te maken. Eerst was het kiezen welke versie,… zonder mouwen of met kapmouwen mét of zonder strikjes,… Ik ging voor de mouwloze versie.

Dan het in mekaar zetten, de uitleg bij die patronen is niet zoals bij een Oliver +s patroon maar ook niet zo chinees als bij die van pakweg Ottobre of Knippie maar mits wat gezond naaiverstand krijgt ge dat wel in mekaar. Alleen op de continuous lap heb ik moeten nadenken. Nadien vond ik in mijn Burda handboek dat wij dat een polosluiting noemen. Een soort split dus aan het rokgedeelte. Ik heb dat daar naar eigen goeddunken op gezet en dat sloot wel aan bij het knoopgedeelte maar ik zit dan toch nog ergens op sukkel met het knoopgedeelte van het lijfje. Ik kan het dichtknopen maar de beide helften zijn afgewerkt niet symetrisch, geen idee of dat de bedoeling is. Klinkt Chinees zeker? ‘k Weet dat het moeilijk is als ge niet in ’t patroon zit. 🙂

Ik koos voor de afwerking met de strikjes maar liet dat strikje uiteindelijk toch nog achterwege omdat het zo’n bobbel gaf onder de bolero die ze erover zou dragen. Ook de strook tule op de onderrok liet ik achterwege.
En nu bedenk ik bij mezelf dat ik de striklinten achteraan beter zou wegnemen en in de plaats een schoon ceintuurke zou kopen om de taille te accentueren.
Maar infeite moet ik me daar zo druk niet in maken,… want dit was maar een PROEF-versie. 🙂 De echte jurk is intussen ook al zo goed als af mét strookje tule op de onderrok wat toch echt wel een ander effect geeft. En de stof,… zalige stof! Ik wou absoluut géén designerstofke om “hebt ge die in hare Kokka gezien*” te vermijden en ging bij onze plaatselijke stofhandelaar Pauli achter een communiestof. Ze stopten me daar een baal toe uit Firenze,… geborduurde ecru. Ze heeft hier twee maanden gelegen en telkens ik ze zag dacht ik: wat een schoon tafelkleed, maar ik zweer u dat eens in jurkvorm gegoten dat prachtig geworden is. Maar ik kan ze helaas nog niet laten zien dus zwijg ik nog even.

Wel toon ik u de proefversie met kind zonder kop want ik heb het niet zo voor mijn kinderen op het wereldwijdeweb. Zodus de foto’s zijn slecht maar ja,… ’t is maar dat ge een gedacht krijgt over wat ik hier allemaal staan broebelen heb. Ik dacht het kleed overigens nog fors in te korten maar Nele vond dat ik voor zulk een gebeurtenis gerust mocht gaan voor wat luxelengte. Luxelengte geeft met een luxedraai een luxelampenkap, alstublieft. 🙂

PS: schoenen dat is stress voor part 3, en omdat winterlaarzen daar niet echt elegant onder staan heb ik ze weg gelaten.

*Ik ben een moeilijk mens, 'k weet het.

Ik ben een pauw!

En dit is mijn meesterwerk,…
Een hele week ben ik hiermee bezig geweest. Geen bloed noch zweet noch tranen werden er vergoten. Jawel u leest het goed! Geen zaag noch klaag,…  Een perfecte blinde rits in 1 tijd. Om het met de woorden van een populaire Hollywoodmadame te zeggen: het was gewoon amazing!

 

 

 

 

 

 

 

 

Nooit vanzeleven had ik durven dromen dat ik, de klungelige naaister hiertoe in staat zou kunnen zijn. Kleermakerij van de bovenste plank. Een jurk voor prinsessen,… met een trendy kraagje op z’n Peter Pan’s, een blinde rits, tulpmouwen, een handbevestigde tailleband met strikje, een met de hand ingenaaide voering, een ingenaaide onderrok in tulle en volledige voering. Ga dat maar eens kopen op den Avenue Louise! Ge zou veel geld kwijt zijn! 😉 Ik ben trots! In mijn dankwoord neem ik op: Oliver +s. Schitterende patronen, ik heb ze bijna allemaal. Helemaal in ’t engels maar dat lukt me zonder google of andere gekke translators te moeten aanwenden en al wat ze zeggen is waar! 😉 (inside joke) Dit is de Fairy tale dress. Te maken in een versie met mouwen en kleine strik vooraan of zonder mouwen en enorme poepstrik.

Voor de poepstrik had mijn dochter deze jurk gekozen maar ze besloot dat hij toch wat aan de grote kant was en ging voor de mouwtjesversie. Ik had ze goed opgemeten maar had helaas wel over de paragraaf gelezen dat het lijfje klein uitviel,… ze kan erin maar ademen is redelijk moeilijk. In den tijd van Sisi keken ze daar allemaal niet naar maar de jeugd van tegenwoordig heeft het precies liever iets comfortabeler. Zodus,… ik kan hééééééélemaal opnieuw beginnen maar dat is niet erg hoor mama want ik had toch liever een roze. 🙂 Ja,… lap hé!

 

 

 

 

 

Deze versie is trouwens gemaakt uit een simpel katoentje van bij de plaatselijke stoffenwinkel. Het lag al sinds vorig jaar in mijn kast en ik denk dat het nu blij is om zo’n mooie jurk te mogen zijn.

Ik loop over van blijdschap. Ik heb hem dat hier toch eventjes mooi geflikt zeg!

Ruggesteun

Helaas ben ik niet de enige, die tegenwoordig iedere week een keer of twee naar de kraker moet lopen om mijn lijf terug in juiste positie te krijgen. Vanavond is het vergadering op ’t werk en gisteren was ‘baas’ zoals we ons hoofd noemen ook jarig. En dan ja,… kunt ge toch niet met lege handen komen? En toevallig is baas nogal solidair met haar medewerkers en heeft ze het ook aan hare rug. Zodus beste baas,… u bent alweer een jaartje ouder en het seizoen maakt het alsmaar kouder. Ik dacht ik maak u vlug, een gezellig kussentje voor in uwe rug.

Vooropgesteld was ik van plan een vierkant rapklaar kussen te maken maar zo’n rond kussen uit het Zo Geknipt-boek van Sanne en Riet leek mij gezelliger. En zo begon ik aan iets wat geschreven simpeler leek dan gemaakt. Allé, dat laatste ligt volledig aan mijn klungeligheid. De paspel stikkel met de knipjes ging goed maar om daarna uw tweede lap stof aan de eerste te bevestigen moet ge als klungelaar écht wel spelden gebruiken of ge hebt op ’t einde stof over en ge kunt tornen tot het terug allemaal past.

Enfin ja,… mits veel geklungel is mijn kussen klaar geraakt. Het is allerminst perfect maar ik zal Baas mijn zelfgemaakte ruggensteun afgeven. Gelukkig mag ik als verpleegkundige het hechten aan de dokters overlaten,… draadjes afknippen lukt nog net maar ’t zelf doen daar hebt ge toch enige opleiding voor nodig.

Bollekesstof van bij Pauli

Soleil, Soleil

De zomer heeft er geen zin in dacht ik, dus duurde het tot afgelopen week vooraleer ik mij aan het bijpassende zonnehoedje bij deze jurk zette. En toen was het weer opeens zo goed dat we onze naaimachine verlieten en gingen klimmen,voetballen, fietsen, lopen en haken onder den blote hemel. Ah ja, want nu de gipsen er eindelijk af zijn en de cardioloog ons gezegd heeft dat er ons niks mankeert gaan wij er volledig voor.  En daar lag de zonnehoed dan in twee delen te wachten tot iemand hem eindelijk eens in mekaar zou zetten.

Dus vandaag sprong ik uit mijn bed, gaf de kinderen eten en profiteerde van het feit dat ze van opa een échte microfoon met versterker hadden gekregen -zotmakend ja, inderdaad- om mij terug te trekken in mijn half opgeruimde naairesidentie en aldaar van twee zonnehoedjes één geheel te maken.

Mee op de foto: Rexje de dino gemaakt door superbreister Morgan Magic.  Sinds enkele dagen is hij ons komen vervoegen. Hij is zeer gevaarlijk. Maakt gromgeluiden en bijt constant in ons achterwerk. Hij heeft twee gipsen om zijn voorpoten maar die beletten hem niet om stoute dingen uit te halen.

De zomer van de seashore sundress

Sun of geen sun, ik blijf deze jurkjes met plezier maken. Deze is voor een spring in ’t veld van twee. Mama ging de stof kiezen bij Pauli en ze deed dat goed. Het is alweer een schoontje!

Kopzorgen

Ondanks een week met helse tandpijn rolde er hier nog ’t één en ’t ander van den band. Nu ik ’t patroon toch in de vingers had werd het alweer een seashore sundress van Oliver +S. Ik ben twijfelachtig over de maten. Ik heb al gelezen dat ze erg smal vallen dus ik dacht: laat ik het dan maar wat wat groter zien en zodus maakte ik maatje 18-24 maand. Als ’t dit jaar niet past dan zal het voor volgend jaar zijn hé. De jarige bestemmeling viert binnenkort haar eerste verjaardag. De stof die komt gewoon uit het rek van Pauli.

En aangezien ik nog wat stof over had dacht ik een bijpassend zonnehoedje te maken naar de tutorial van Miekks. Ik maakte maatje dreumes met als hoofdomtrek 48 cm. Het ding past echter op mijne kop. Héhé. Dus dat zal herbeginnen zijn of zoeken naar een ander patroon. Ik dacht dat ik in één van mijn ottobres nog zoiets had staan. Dat hoedje maken is voor mij ook een enorm gesukkel. Die rondingen stikken zonder miljoenen plooien te stikken,… als ge mij den ultieme tip kunt geven laat hem maar komen.

Pakjesweekend

’t Fabriek was actief afgelopen weekend. Pakjes werden gemaakt en achterstallige cadeautjes afgewerkt. Voor een baby die toch al enige tijd het levenslicht zag maakte ik een slab naar dit patroon. Dat zag er mij een handig modelleke uit en het maken was ondanks de biaisomranding ook zeer makkelijk. Een aanrader.  Al zou ik de achterkant een volgende keer in spons doen ipv in flanel.  Bijpassend maakte ik een zak met trekkoord volgens het tubulaire principe. Dit wil in de rapte uitgelegd zeggen: voering aan elkaar stikken, aan weerskanten een stuk buitenstof, buitenstof vanboven aan elkaar stikken en ge hebt een gesloten ring. Dan de zijkanten stikken, de voering in de buitenstof duwen waarbij er nog een stukske voering vanboven komt piepen en klaar is kees. Allé, ’t is te zeggen, ge moet daar nog ergens gaten voorzien om uw treklint door te halen maar zo efkes in de rapte krijg ik dat hier niet neergeschreven.  Met de overschot maakte ik nog een opbergmandje. Het mandje stikte ik met mijn boventransport, in Engelstalige tutorials ook wel eens de walking foot (of feet in slechte vertalingen)genoemd. De voet zat standaard bij mijn naaimachine maar ik bezigde hem amper omdat ge daarvoor een vijs moet losdraaien en ik een luie naaister ben vond ik dat toch wel wat teveel werk. Het is echter de moeite om dat wel te doen,… qua naaigemak dan toch. Geluidstechnisch lijkt het dan wel alsof ik met een tractor door de kamer aan het rijden ben. Maar elk voordeel hep z’n nadeel zeker, om het op z’n Cruijff ’s te zeggen. De toffe stof van het geboortecadeau komt van bij Pauli. En jammer genoeg kan ik hier blijkbaar geen rechtstreekse filmpjes plaatsen maar alhier het goddelijke geluid van de walking foot.

 

Revanche met bloemen en boerenbonte ruiten.

Na de fabricage van het roze scharminkel bleef ik niet bij de pakken zitten. Maandag begint de nieuwe werk-driedaagse en zodus moesten er tegen het verjaardagsfeest 2 perfecte tassen afgewerkt worden. Ik  besloot het roze achterwege te laten en dook in mijn stoffenbak (niet te verwarren met de stoffenkast. Stoffenbak is tot aan de rand gevuld met reeds verknipte stukken stof) op zoek naar een combinatie. Ik vond iets roods met boerenbont geruite bloemen. Hier en daar kan je zelfs een roze bloem bespeuren. Ideaal dus en bovendien in gewone kwaliteit katoen. Op geen tijd staken de tassen -waarvan je de afmetingen en werkwijze alhier kan vinden- in elkaar. Ik voorzag een sierstiksel tussen de blauwe en de bedrukte stoflaag , zowel aan binnen als buitenkant, dat geeft een nettere afwerking en de tas valt mooier in model als je ze reversibel wilt gebruiken.

Om de twee tassen van elkaar te onderscheiden maakte ik een stoffen bloem met daaraan een naamtag. Door één bloemblad kneep ik een revet – als dat het juiste woord voor het ding is) en met een lintje hing ik de boem aan één van de hengsels en klaar was het duocadeautje.

Roze afgang

“Ge hebt precies een roze bui” stelde de stoffenverkoper gisteren vast. Ja sé, ’t was van moeten, als ge aan een kind vraagt welk de lievelingskleur van haar vriendinnetjes is kunt ge u aan die kleur verwachten. Volgende woensdag is het feestje. Ik dacht dus aan twee rapklaartassen en ik gebruikte daarvoor de maten van deze tutorial. Het in elkaar steken van zulk model lukt al met de ogen dicht. Omdat het een tweeling is dacht ik de namen op het effen stofgedeelte te appliceren. Maar mijn stof bleek thuis iets fragiler dan ik had verwacht en zonder tussenvoering trekt dat dus op niet veel. Ook begon de effen stof te blinken na opstrijken. Een roze afgang dus en opnieuw beginnen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ondertussen in de stoffenwinkel,…

Starring:

• De geduldige stoffenverkoopster,
• De madame, de hond én de hele uitzet (mand en kostuum)
• De stoffenverkoper
• Mezelf en mijneigen.

‎”Maar hoe goa ik doar oan beginnen madame, ik kan niet stikken!” “Zo een mand moaken dat is ni simpel poas ik”

‎”En dan de kleur, de kleur! Ik hem hie naa graas gepakt mo ik twaafel of ik toch ni beiter da gruun zaa pakken.” “Wa peisde gaa madame?”

‎”En dan dienen onderkant é, dat is precees vuuring of zoewiet?” “Mo da baat em kapot zodus ik paasde oem iet anders te pakken?” “Wa paasde gaa madame?” “En hoeveel zou’k doeveu vandoen emme?”

 Ondertussen staat de verkoopster naarstig de hondenmand op de meten.

‎”En dan wazzek oan ’t peizen é, veu zijne mantel of da’k dan ni beter van dei verduisteringsstof zou pakken of is dat ni woaterdicht madame?”

‎”Moh wétte, ik goa doar mee wachten want ’t reigent naa toch ni é en ik paas dattem ginne kaa heeft want aa eft zaane mantel naa oek ni oan é”

‎”De vroag is allien, wie goat dat stikken???” Kijkt de winkel rond.

Verkoopster meet nog steeds de hondenmand.

 Verkoopster: ge gaat een meter 70 vandoen hebben.

Madame: “Ah ja? Zoudet peizen?” “Wette, ik verander naa precees van gedacht.” ” Ik goan ze in twie kleuren moaken.”

‎”Allé, ik kan ni stikken zodus hoe dat inien goat geroaken dat wettek oek ni”

 Kijkt weer de winkel rond in de hoop iemand te vinden die dat voor haar wil stikken????

‎”Wétte wa?” “Geft gewoen gruun en dan ewa voering veu vanonder” “Goade da kapot baaten Suske???”

‎”Joa sé, ik paas dat ons moeder dat dat maar moet stikken é”

‎”Mor dat mens hé gien geduld é” Kijkt de winkel rond en ik denk bijna luidop: IK WEL, IK WEL!

En toen kwam den blonde verkoper binnen, knipte mijn stof en ik was er vanaf. ZUCHT!

Toen ik buiten ging begon ze over den ABS van haar “vwatuur”

‎”Mo die is kapot en dei zegt da’k moet terug raaie” “Wétte gaa oe ver dat dat is, terug no Tsjakamakka???”

“Dus dat zal gemokt moeten worden hie in de gebure é” Kijkt de winkel rond.

Het moet gezegd: de verkoopster deed dat allemaal met de glimlach zonder ook maar één keer met haar ogen te rollen. Straf! Ik weet niet of ik dat zou kunnen.