Een nieuwe collega zal onze rangen vervoegen,… dus verwelkomen we ook een nieuw vogeltje in de groep die boven onze tafel hangt. En hopelijk brengt hij de lente in ’t land.
En om terug te komen op vorige post,… afgegeven wegens tijdsgebrek om nieuwe te maken en ze waren zeer tevreden. Of ze konden goed acteren natuurlijk. 😉
Zaterdag gaat de dochter naar het verjaardagsfeest van haar vriendinnen. Toevallig ving ik pas vorige week op dat ge tegenwoordig niet meer aan kleine cadeautjes doet maar aan cadeaubonnen,… dus vroeg ik in een poging meegaand en hip te zijn aan de mama van welke winkel ze graag een cadeaubon zouden willen. Maar gelukkig bestaan er nog mensen die denken zoals ikzelf en had ze ’t toch ook meer voor een echt cadeautje. Het hANdgemaakte cadeau van vorige jaar werd zelfs nog steeds gebruikt en dat doet mij effenaf veel plezier.
Ze hadden nog een tas nodig om hun balletpakje in te steken. Dus polste ik naar hun lievelingskleuren zijnde geel en alle kleuren van de wereld en dook in de stoffenkast. Gezien ik de hele krokusvakantie werk en aldus slechts een weekend en een dag had om alles klaar te krijgen, besloot ik het bij simpele trekkoordzakjes te houden. Ik gebruikte deze keer het patroon uit Zo geknipt en was zo verstandig om eerst op errata te googlen,
En voila, de tassen zijn klaar. Kleuren combineren is duidelijk niet mijn sterkste punt, het borduursel is redelijk mislukt en de ritsen staan in tegenovergestelde richtingen maar ja,… we hebben een cadeau, zullen we maar zeggen.
En kijk, de maakster van het berenpatroon vond de mijne tof. Tof, dat ze hem tof vond! 😉
De afgelopen 2 jaar werd ik 2 keer tante en dat gaan we dit jaar ook nog eens doen. Maar nummertje drie zit liever nog lekker warm, tijd om die eventjes naar buiten te lokken? Kom baby, kom, hier wacht een hANdgehaakt dekentje op jou!
En omdat we het geslacht niet mogen kennen werd het een dekentje met grijze zones,…. paars dat geen roze is en een soortig turquoise dat geen blauw is. Ik heb niet zo’n talent dat kleuren weet te combineren maar ik denk dat deze er wel mee door kan.
Ik was trouwens niet van plan om een dekentje te maken, dat kwam weer door mijn hoofd geschoten als een maf plan en op zo’n 10 dagen haakte ik het bij mekaar, bang om te laat te komen. In de golven zit een fout, die moet ik volgende keer anders doen maar al bij al valt het nog niet echt op. Die golfstukken stukken heb ik trouwens wel een keer of 100 opnieuw gedaan en ik telde in die tijd ook wel een miljoen keer tot 100,… mensen die me bezig zagen vonden dat ik veel geduld had en poogden voorzichtig dat ze in de Hema ook zulke dekentjes verkopen. Jaja natuurlijk,… maar die zijn niet hANdgehaakt en bijgevolg ook niet origineel. De werkwijze voor dit leuke deken haalde ik bij creJJtion.
Maar kijk, het is gelukt,… op tijd en wel. Snel maakte ik er nog een cadeauzak bij. Twee rechthoeken uit baalkatoen die ik aan mekaar lockte en bovenaan een omslag maakte voor een trekkoord die ik haakte in de kleuren van het dekentje. De koord is helaas wat te dik waardoor het trekken stroef loopt dus die doe ik tijdens het wachten op de baby nog wel eens opnieuw met een dunnere haaknaald en wat minder garen. En vooraan stempelde ik er met textielinkt heel klunzing ‘hoera baby’ op al was het misschien een beter idee om ‘kom, baby kom’ te stempelen.
En toen zat ik werkeloos te wachten,… en te wachten,…. en had ik niets om handen.
En toen ik de volgende dag in de veritas de nieuwe collectie lentekatoen in de etalage zag ging het mis,…
Daar zal alweer een deken geboren worden,…
Vorige week schoven hier twee toffe cadeaubonnen door de brievenbus. ‘Groten dank’ lieve nicht, stof en wol dat komt hier altijd van pas. Zodus ik wou haar bedanken,…
Bij de lading zakdoekpakkenzakjes van eind vorig jaar, viel haar oog op een exemplaar in een stof waarin ik haar ooit eens een klein zakje gevuld met washitape maakte. Ik hield dat opzij maar ik wou nog iets. Dus nam ik het Zo geknipt-boek.
Voor mij mag men dat boek nomineren als het meest bruikbare naaiboek van het afgelopen jaar. Van alle naaiboeken die ik vorig jaar insloeg is dat infeite het enige dat ik echt gebruik. Als ik op zoek ben naar een cadeautje dan is daar altijd iets in te vinden.
Van de bloemenstof had ik nog een ministuk liggen. Mits wat gepuzzel en gecombineer van stoffen kwam daar uiteindelijk het opvouwbare boodschappentasje uit. Dus hees ik mij daarnet in koerspak, bond het pakje met de snelbinder op de buis van de fiets en fietste richting brievenbus van de nicht om aldaar met al mijn kracht het pak door de brievenbussleuf te stoempen.
Het jaar is goed begonnen want ik overwon reeds de vloek van de granny square,… geen idee waarom maar zo’n vierkant haken dat lukte mij niet. Op Pinterest vond ik een leuke uilensquare en na uren haken, terug aftrekken, vloeken en opnieuw proberen is het me gelukt. Ruk aan die wolresten catania,… een uilensquare-deken komt eraan. Geen idee over hoeveel jaren dit project lopende zal zijn. 🙂
Voor het kerstfeest bij mijn familie trekken wij sinds enkele jaren een naam. Ik trok mijn vader en kreeg zoals verwacht een lijstje met veel fotografie benodigdheden. Een zonnekap, een lensdoekje én accecoires te gebruiken bij fotoshoots, …
Vol enthousiasme dook ik de kringwinkel binnen maar afgezien van 2 scheve en vooral mottige hoedjes vond ik er niet veel. Dus besloot ik zelf aan ’t werk te gaan en haakte deze moustache op een stokje.
Ze is nogal groot uitgevallen en snormatig niet helemaal in balans maar ach, … we hebben er toch goed mee gelachen.
Natuurlijk volgde een fotosessie maar helaas geef ik de bloglezers enkel een blik op de hANdgehaakte moustache. Het patroon haalde ik op ravelry.
Mensen vragen mij vaak waar ik de tijd haal en dan zeg ik: ik doe dat allemaal tussendoor. Ik heb de drang om continu bezig te zijn. Eén minuut niet bezig zijn is tijdverlies. Zodus, dan maakt een mens al eens wat hé.
De volgende creatie die afgewerkt werd is een beer voor iemand die me een ganse zak wol schonk om knuffels mee te haken voor het Poekie-project. Een winterbeer die warmte brengt. Schoon toch, in deze tijd van ’t jaar?
En dan had ik ook nog een ideetje om mijn nieuwjaarswensen onder een kraslot te verbergen. En nu zou ik hier een tutorial kunnen plaatsen en doen dat ik dat helemaal zelf heb uitgevonden maar niets is minder waar want de werkwijze vond ik gewoon alhier. Het was spannend om te zien of het zou lukken maar dat werkt perfect. Op naar ’t volgende project.
Toen ik Leila The Pony zag in mijn zoomigurumiboek, werd ik instant verliefd. Die grote ogen, die gevlochten manen, dat grote lompe lijf,… maar enkel en alleen omdat hij niet gemaakt kan worden met mijn standaardwol voor zulke projecten (catania) en ik aldus naar de winkel moest, duurde het even voor ik eraan begon. De wol kocht ik bij Bergère de France net voor sluitingstijd en we begonnen eraan,… en nu, enkele dagen later zit Leila hier te stralen. Ze is een cadeautje voor een meisjesbabyomacollega. Ik hoop dat ze leuk wordt bevonden.
Mocht u Leila ook willen maken dan geef ik graag mee dat er een klein foutje is geslopen in de werkwijze van de armen. In ronde 9 en 10 moet de ‘inc’ een ‘dec’ zijn om op ’t einde aan het juiste aantal steken te komen. Dat bespaart u al wat denk -en telwerk. 😉
Het patroon van Leila is een creatie van Lilleliis.
Een oud lied, maar het blijft actueel. De jongste kwam gisteren vertellen dat een kindje van haar klas naar het buitenland gaat verhuizen en dat ze daar vrijdag een groot afscheidsfeest voor gaan bouwen. Op de limiet ofte op één dag tijd maakte ik deze aap als herinnering aan zijn tijd in de apenklas. Hij kijkt zelfs een beetje treurig.
Het patroontje staat in het boekje Zoomigurumi, een collectie leuke kleine diertjes ontworpen door 12 designers. Het werd onlangs uitgebracht in samenwerking met amigurumipatterns.net. Een hebbeding zodus ik heb het. 😉
Dat komt op zo één keer op een jaar, de kerstgevoelens. Dit jaar waren ze er al vroeg bij, al een geluk want ik ben er toch even mee bezig geweest. Toen ik Christels kerstboek onder ogen keek kon ik niet wachten om eraan te beginnen. Mijn eerste stuk werd een kerstkrans voor op het werk.
Daarna maakte ik het engeltje op de kerstbal. Fotografisch gezien eerder een Bengel want ze bleef maar in ’t rond draaien waardoor ik ze niet deftig getrokken kreeg.
Op Pinterest vond ik het idee van de kartonnen Rudolf. Die kreeg ook een plaatsje in ons lokaal op ’t werk. Om helemaal in de kerstsfeer te komen kreeg hij bollen in zijn gewei en een rood lint om zijn nek. Ik vind hem geweldig.
En ook al is ’t nog maar begin december en is de Sint zelfs nog niet het land uit,… het zal dit jaar weer zeer snel kerstmis zijn! How how how!
h AN dgemaakt 