Ik neem nota

Toen ik vorige werkweek mijn briefingboekje ter hand nam, zag ik dat het na 3 maanden in dienst al serieus had afgezien. Dus wou ik een hoesje maken. Ik probeerde te goochelen -zeggen de kinderen- en ik dook in de inspiratiewereld van Pinterest doch ik vond niks naar mijn goesting. Dus begon ik zelf te bricoleren en maakte bijgevolg de slapste kaft voor notaboekjes ooit. Enkel ’t blauw pilleke om van kleine smurf een grote te maken zou misschien nog kunnen baten. Maar ik peins niet dat ik dat op ’t werk ga vinden,…

Niettegenstaande zal ik u mijn misbaksel laten zien. Ik denk dat een andere kwaliteit van vlieseline de oplossing zou kunnen bieden tegen de slaptitude en ook de rek zou iets minder strak mogen. Maar ach, het kan dienen hé.

Piep

Een nieuwe collega zal onze rangen vervoegen,… dus verwelkomen we ook een nieuw vogeltje in de groep die boven onze tafel hangt. En hopelijk brengt hij de lente in ’t land.

En om terug te komen op vorige post,… afgegeven wegens tijdsgebrek om nieuwe te maken en ze waren zeer tevreden. Of ze konden goed acteren natuurlijk. 😉

De laatste lichting

Nog snel de laatste afgewerkte maaksels van dit jaar.

 

Na opzegging van dé  brief zal ik mijn kinderen een cadeautje overhandigen. Ik kocht in de Club 2 Poëzie-albums met paardenhoofden op de voorzijde en voorzag deze van een hANdgemaakte cover. Inspired by Zo geknipt van Sanne en Riet maar met aangepast patroon voor een schrift met harde kaft.
De poppetjesstof lag reeds lang in de kast en is bijzonder leuk voor dit project

 

In de rapte haakte ik dan nog deze beer. Ik schreef in één van de vorige posts al dat ik een zak met wol kreeg om knuffels voor Poekie te maken. Als bedanking maakte ik een beertje. Maar nu bleek de dame in kwestie de wol zelf cadeau te hebben gekregen en de gulle gever vond het beertje zo mooi dat ze er ook eentje wou maar dan liefst groter. Hum,… dat was wel niet de bedoeling maar ja,… nee durf ik niet te zeggen dus haakte ik deze beer naar een gratis patroon van Little Abbee Patterns.com. Mijn geweten is weer zuiver en mijn plichten vervuld. 

 

Voor de geldcadeautjes vond ik inspiratie op Pinterest. Teken een varken op vilt. Knip dat twee keer. Voorzie een sleuf zoals in een spaarpot, stik alles aan mekaar en je hebt eens iets anders dan een enveloppe om je petekind te belonen voor de schone nieuwjaarsbrief.

 

Als goed voornemen naar volgend jaar toe zal ik blijven maken en blijven bloggen, ook al leest hier geen kat of trekken de dingen die ik maak op niks. Ik zal blijven zagen spannen als iets niet lukt of klopt. 13 is niet mijn favoriete getal maar het afgelopen jaar heeft bewezen dat zelfs al is het even, het niet altijd even goed is als het zou moeten. Emotioneel zat ik het afgelopen jaar op een rollercoaster waarvan slechts een handvol mensen weet van heeft dus mijn gezaag, neem ge er als het u lukt maar bij. Gelukkig nieuwjaar. Voor iedereen. x

 

Kleine cadeautjes

Het is hier druk, zo tussen kerst en nieuw. Lijsten en cadeautjes vliegen me om de oren om dan nog maar te zwijgen over wat we gaan eten,… Dit jaar hou ik het heel simpel want ik werk -’s nachts- tot de 24ste ’s ochtends. Op zulke dagen heb ik niet veel zin meer om nog uitgebreid achter de potten te gaan staan. En tegen dat de pakjes open zijn en het nieuwe jaar van zich laat horen is het alweer werken geblazen.

Maar tijd dus en kleine cadeautjes,… Hele snelle kleine cadeautjes zelfs. Ik maakte er hier al eerder eentje maar had toen nog niet door dat ge dat zijstiksel langs binnen moet draaien, zie ik nu. 🙂 Papieren zakdoekpakjeszakjes werden het dus, uit een greep van stoffen uit mijn stoffenmand. De collega’s gaan mogen kiezen. Om ze mooi te presenteren maakte ik een mandje krokantje  uit Zo geknipt, waar ge toch wel wat de tijd voor moet nemen om dat netjes te doen. En ik had niet veel tijd en toen las ik over de vilten versie en maakte er zo nog 3. Met opgenaaide knoopjes want drukknopen kreeg ik daar niet door. En mijn voorraadje drukknopen alhier bevatte enkel de witte versie waardoor dat natuurlijk niet bijpassend is. Maar ’t is het gebaar hé. De stoffen versie is overigens wel steviger dan de vilten, die sneller uitzakt.

En dan nog snel zo’n pakjes in een mooi doosje voor de juffen,… en die zijn ook alweer voorzien. Héhé,… dat hebben we ook alweer mooi geflikt.

En mijn paddenstoelen staan op hun kop zie ik nu net,… ongelofelijk wat ik allemaal uitsteek,… ASEM

Leila The Pony

Toen ik Leila The Pony zag in mijn zoomigurumiboek, werd ik instant verliefd. Die grote ogen, die gevlochten manen, dat grote lompe lijf,… maar enkel en alleen omdat hij niet gemaakt kan worden met mijn standaardwol voor zulke projecten (catania) en ik aldus naar de winkel moest,  duurde het even voor ik eraan begon. De wol kocht ik bij Bergère de France net voor sluitingstijd en we begonnen eraan,… en nu, enkele dagen later zit Leila hier te stralen. Ze is een cadeautje voor een meisjesbabyomacollega.  Ik hoop dat ze leuk wordt bevonden.

Mocht u Leila ook willen maken dan geef ik graag mee dat er een klein foutje is geslopen in de werkwijze van de armen. In ronde 9 en 10 moet de ‘inc’ een ‘dec’ zijn om op ’t einde aan het juiste aantal steken te komen. Dat bespaart u al wat denk -en telwerk. 😉

Het patroon van Leila is een creatie van Lilleliis.

GSM-zakje nummerke 2

Het is niet eens zo lang geleden dat ik een kennis voorzag van een GSM-zakje op maat. Zo’n 9 maanden later heeft hij alweer een andere baby maar durfde hij het niet aan om mij alweer een  op maat gemaakt zakje te vragen. Maar ik wist het wel zenne, dat dat een fijne optie zou zijn!  Dus alhier een nieuw zakje. Ik hoop alweer dat het past. Het is niet comme il faut met dat turquoise dat daar komt piepen maar mannen kijken zo nauw niet hé? Hoop ik dan toch.

 

 

 

 

 

 

 

En dan sprak ik hier nog over de zoommaat in inchen,… Ik heb mijne maat gevonden en ik heb daar zelfs niet zo ver voor moeten lopen. Het wolwinkeltje in de Parijsstraat in Leuven,… ik was het daar in het verleden al gaan vragen maar toen hadden ze dat niet. Nu wel, wat een gemak!

 

De kleine verpleegster

Deze kleine verpleegster maakte ik voor de verjaardag van een collega.

Gemaakt naar een gratis patroon terug te vinden via deze blog.

Creatief in een ander opzicht

’t Zal hier gene vette zijn, de komende weken. Afgelopen zaterdag kwam de oudste dochter ongelukkig ten val bij het paardrijden en brak alletwee haar armen. We zullen hier dus alle creativiteit uit de kast moeten halen om haar zo nuttig als mogelijk bezig te houden. Al uw tips zijn dus welkom.

Ik maakte ondertussen al 2 draagdoeken in een mooi stofje maar ze wilt ze niet dragen omdat ze zich dan opgehangen voelt. Ik kan daar wel inkomen. Dus die tonen we niet. Ook voorzagen we een rolstoel. Niet omdat er iets aan haar benen mankeert maar omdat stappen met twee gebroken armen toch niet zo evident bleek als we dachten. Ge moet die dingen in hoogstand houden, uw balans is weg als ge uw armen niet kunt laten meebewegen en als ge niet uitkijkt ligt ge op uw snuit zonder u te kunnen tegenhouden, als ge een wat hoger uitstekende stoeptegel tegenkomt. Het zal geen simpele zomer worden.

Maar ik kan nog wel iets hANdgehaakt tonen van voor het ongeval. Een verjaardagscadeau voor een jarige fan van Anderlecht. Tja,… als ge mij kent u weze man of vrouw, een hANdgemaakt cadeautje hangt er steeds aan vast vrees ik. 🙂

Ondertussen in de corniche (dakgoot)

Veel mos maar ook dertien vogeltjes. Eén vogel per lid van ons team. En ik vind het superstraf van mezelf om vorige week op het idee te komen en nu alle vogeltjes al klaar te hebben.

En toen kregen ze allen een draad door hun kop en werden ze aan ’t plafond in ons lokaal opgehangen. Slechte foto helaas,… een fototoestel behoorde helaas niet tot mijn standaard werkuitrusting.

 

Zure tenen

Wat gaat er nu weer komen? Ik hoor het u al afvragen. Wel het zit zo: de afgelopen nachten was ik werkende en gisterenavond liep ik voorbij de snoepautomaat en gaf te kennen dat het zakje zure tenen mijn ogen uitstak. Helaas was ik in sport -en regenweermodus met de fiets naar het werk getrokken en had ik geen sjakos en dus enkel mijn identiteitskaart en een briefke van 5 euro bij om niet als landloper door het leven te gaan.

Na de toer keerde ik terug naar het lokaal en wat stond er te wachten op mijn plaatske aan de tafel,… een zakje zure tenen.  Om mijn lieve collega op hANdgemaakte wijze terug te betalen, maakte ik snel een ritstasje naar de uitleg van Miss Stik. Centen erin, bedanktkaartje eraan en alles in een pergamijnen zakje dat ik opsmukte met namaakwashi van den Hema. Opsmukken met washi is nog niet meteen één van mijn specialiteiten maar ’t is het gebaar dat telt hé.

Het pakske zal seffens stiekem in de werkvalies van de collega gestopt worden. Het is eens wat anders dan alle andere brol die we er anders grapsgewijs durven insteken om dan keihard te lachen omdat er weer eentje met iets raars naar huis is.  De foto’s zijn slecht. Er trok net een regenbui over en het natuurlijke licht was op en ik heb niet veel geslapen en heb bijgevolg weinig zin om veel moeite te doen. (maar wél tijd en goesting om bedankingszakjes voor zure tenen te maken)